در دهه ۱۹۶۰ نیروی هوایی ژاپن یک نیاز فوری داشت و ان نیاز شامل دریافت یک هواپیما تاکتیکی  ترابری  بود . در ان زمان ژاپن از هواپیمای ترابری دو موتور سی۴۶ استفاده میکرد یک توربوپراپ ترابری بود که بعد از جنگ جهانی دوم طراحی شده بود. این هواپیما قدیمی  بود و  نیازمندی های به روز ارتش ژاپن را تامین نمی کرد .  مدتی ژاپنی ها به دنبال به خدمت گیری  نسخه نظامی  هواپیمای YS-11  بودند. وای اس۱۱ یک هواپیمای توربوپراپ غیر نظامی  دو موتوره بود که توسط شرکت  Nihon  ژاپن طراحی شد و در زمان خود نیز ۱۸۵ فروند ان ساخته شد. قرار بود نسخه ای با درب بارگیری عقب از این هواپیما ساخته شده ولی به دلیل قدرت کم برنامه  لغو شد تا سال ۱۹۶۶ ژاپن به دنبال یک هواپیمای ترابری دیگر برود

در مرحله نسخه امریکا  به انها خرید  سی ۱۳۰ را پیشنهاد دادند ولی ژاپنی ها به دنبال ساخت یک محصول داخلی بودند. شرکت Nihon   یک طرح دو موتوره جت را ارائه  کرد و حتی  تصمیم به ساخت و ازمایش ان گرفت ولی   در همان زمان شرکت Nihon  با شرکت میتسابیشی ادغام شد و از انجای که شرکت میتسابیشی در ان زمان در حال توسعه نخستین  جت مافوق صوت جنگی ژاپنی  ها(میتسابیشی اف۱) بود کار طراحی هواپیمای  جدید به صنایع سنگین کاوازاکی سپرده شد

هواپیمای جدید  با نام سی۱ در سال ۱۹۷۰ پرواز کرد و در سال ۱۹۷۴ وارد خدمت شد

سی۱ یک هواپیمای ترابری تاکتیک جت است که داراغی  بالی در بالای بدنه و دمی T شکل است  و از بدنه الومنیوم  استفاده میکند. هواپیما دارای  بالی با پس گرایی ۲۰ درجه است و فلاپ های   دقیقا  پشت موتورها قرار گرفته است  تا بتوان با دادن بیشترین میزان گاز خروجی به طرف پایین باعث برخاست  سریعتر هواپیما شود. گفته شده سی ۱ میتواند از یک باند ۶۰۰ متری به هوا برخیزد و یک هواپیمای  با عملکرد برخاست کوتاه است

هواپیما دارای دو موتور  توربوفن پرات اندویتنی JT-8D است که دارای توان ۱۴۵۰۰ پاوند رانش است. این موتور در میتسابیشی   تحت لیسانس تولید شد  و در زمان خود موتور کم مصرف و مناسبی بود و بر روی هواپیماهای تجاری چون ام دی ۸۰ و دی سی۹  و بوئینگ ۷۲۷ نصب  شد.

 از انجای که ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم در مسائل تسلیحاتی  دارای  محدودیت بود که  یکی از محدودیت های انها در زمینه تهاجمی بود، ژاپن  نمی توانست  برد این هواپیما را به بیش از برد سرزمین اصلی برساند. در ان سالها ژاپن اجازه  سوختگیری هوایی  و حتی  برای مدتی پرتاب  بمب از جنگنده های  خود را نداشت از این رو سی۱ با محدودیت های فراوانی در زمینه برد طراحی شد. برای نمونه  نباید برد در حالت کاملا بارگیری شده به بیش از ۱۵۰۰ کیلومتر می رسد ولی ژاپنی ها حتی از محدودیت ها نیز محدود تر شدند(بیشتر به دلیل اشتباه مهندسی در زمان طراحی ) و برد  سی۱ با بیشترین سوخت داخلی به ۱۳۰۰ کیلومتر محدود بود. سی ۱ توان حمل مخزن سوخت خارجی نداشت و این مسئله بعدها بسیار داستان برانگیز شد

هواپیما  دارای رادار اب و هوا در دماغه و سامانه ناوبری  اینرسی بود و از سامانه هشدار دهنده راداری  بهره می برد. سی۱  دارای سه ارابه فرود  که ارابه فرود جلوی دارای دو چرخ  و دو ارابه فرود عقبی هر کدام دارای چهار چرخ بود

سی۱ دارای  یک درب بارگیری عقب بود که شامل  دو بخش می شد. دو بخش جمع شونده به دو طرف  و یک بخش که به طرف پایین باز میشد و حکم یک سراشیبی  برای سوار کردن خودرو ها را داشت  . هواپیما می توانست  در بخش بار خود  تا ۸ تن بار و یا ۶۰ سرباز را حمل کند که نسبت  به سی ۱۳۰ بسیار کمتر بود. ولی در عوض سرعت  بیشتری داشت  بیشترین سرعت پرواز سی۱ به ۸۱۵ کیلومتر بر ساعت می رسد. هواپیمای به غیر از درب بارگیری عقبی دارای  سه  درب شامل دو درب در هر سمت بود

مدل های مختلف

XC-1 : دو پیش نمونه اولیه که برای پرواز ازمایشی ساخته شده بودند

C-1: نسخه تولید که ۲۹ فروند از ان ساخته شد که ۵ فروند  نهای  دارای دو مخزن ۴۵۰۰ لیتری در زیر بال برای افزایش برد بودند. تنها همین ۲۹ فروند از سی ۱ ساخته شد .  در مرحله نسخت  ارتش ژاپن  خواهان خرید  ۵۰ فروند سی۱ بود ولی  برد این هواپیما بسیار  کم بود  به شکلی که اگر به اکیناوا پرواز میکرد برای برگشت باید دوباره سوختگیری میکرد . این مسئله جنجال بسیار  را در ژاپن ایجاد کرد که این هواپیما حتی سرزمین اصلی ژاپن را در صورت پرواز از توکیو پوشش نمی دهد از این رو بعد از تولید ۲۹ فروند برنامه لغو شد و ژاپن به دنبال خرید سی ۱۳۰ رفت. جالب اینکه سی ۱۳۰ های ژاپنی قرار بود برد کمتری داشته باشند ولی زمانی که ژاپنیها شروع به چانه زنی با امریکای ها کردند سی۱۳۰ را بدون هیچ محدودیتی دریافت کردند و امریکا کوتاه امد

EC-1: دو فروند سی۱ به تجهیزات جنگ الکترونیک  مجهز شد که داری  سه سامانه  مرکزی جنگ الکترونیک J/ALQ-5 میباشد  و در  دماغه  بزرگ در دو برامدگی در دو  طرف جلوی هواپیما قرار گرفته است  . جزئیات  زیادی از این هواپیما  منتشر  نشده ولی گفته شده به عنوان یک پایلوت اموزشی نیز از ان استفاده می شود

همکنون ۲۵ فروند سی ۱  همچنان در خدمت  ارتش ژاپن است

EC-1

 هواپیمای ترابری سی۲

ژاپن در سال های بعد از سال ۲۰۰۰ میلادی دیگر هیچ محدودیت تسلیحاتی نداشتند   از طرفی سی۱ ها بردشان کم و سی ۱۳۰ نیز سنش بالا بود از این رو ژاپنی ها به دنبال ساخت یک هواپیمای ترابری دوربرد  رفتند . در سال ۲۰۰۱  پروژه ساخت هواپیمای ترابری جدید اعلام شد ولی تا دو سال بعد بودجه ای برای این کار اختصاص نیافت .از انجایی که کاوازاکی قبلا تجربه طراحی و ساخت سی۱ را داشت برنامه جدید که ایکسی ۲ نام گرفت به این شرکت داده شد.

در سال ۲۰۰۳ تصمیم به ساخت دو پیش نمونه گرفته شد و درسال ۲۰۰۵ بخش های  از بدنه ازمایشات مختلفی را طی کردند  ولی در سال ۲۰۰۶ نیروی هوایی خواهان تغییر شکل بدنه و بال شد تا هواپیما توان نشست و برخاست  کوتاه تر داشته باشد از این رو برنامه به درازا  کشید. قرار بود هواپیما در سال ۲۰۰۸ پرواز کند ولی به دلیل نارضایتی نیروی هوایی از طرح برنامه عقب افتاد و حتی یک سال بودجه لازم برای تنبیه  کاوزاکی به شرکت داده نشد

 سرانجام در ۲۶ ژانویه سال ۲۰۱۰ این هواپیما پرواز کرد و وزارت دفاع ژاپن این هواپیما را برای  ازمایش دریافت کرد تا سال ۲۰۱۵ میلادی  دو پیش نمونه  تولیدی پروازهای زیادی انجام دادند و نیروی هوایی ژاپن با رضایت و اعلام اینکه سی ۲ از سی ۱۳۰ و سی۱ برتری کامل دارد خواهان خرید ۴۰ فروند سی ۲ شده است. قرار است تا سال ۲۰۱۷ نخستین دسته سی ۲ تحویل ارتش ژاپن شود

سی ۲ بزرگترین هواپیمای  ساخت  ژاپن تاکنون است که شباهتی به سی ۱۷ دارد ولی دارای دو موتور است ولی چیز های  از  از سی۱ نیز ارث برده  است. هواپیما همانند سی ۱ دارای بالی در بالای  بدنه و دمی تی شکل است و از سه ارابه فرود استفاده میکند که ارابه فرود جلوی  دو چرخ و هر کدام از دو ارابه فرود عقبی  دارای  شش چرخ هستند

 هواپیما دارای  دو خدمه برای پرواز است اگرچه معمولا  یک و یا دو مسئول بار نیز حمل میکند.  کابین دیجیتال  و دارای شش نمایشگر رنگی چند کاره قابل برنامه ریز است و همچنین هر دو خدمه از اچ یو دی استفاده کرده و کابین را میتوان با دوربین دید شبانه هماهنگ کرد  . هواپیما دارای سامانه ناوبری ماهواره ای  است و از هشدار دهنده راداری و پرتاب کننده فلر بهره می برد و نخستین هواپیمای ترابری ژاپنی است که دارای توان  سوختگیری هوایی  است و از سامانه هدایت دیجیتال  با سیم استفاده میکند که این نیز در هواپیمای ترابری  ساخت ژاپن نخستین  بار است

در مرحله طراحی قرار بود سی ۲ دارای موتور پراپ شود ولی به دلیل اینکه نیروی هوایی خواهان هواپیما سریعتر  از سی ۱۳۰ بود برنامه عوض شد.سی۲ از دو دستگاه موتور توربوفن جنرال الکترونیک سی اف۶ بهره می برد. این موتور برای هواپیمای غیر نظامی  ساخته شده و روی انواع غیر نظامی  چون ایرباس ای ۳۱۰، ۳۳۰ و یا بوئینگ  ۷۶۷ و ۷۴۷ و چند هواپیما دیگر نصب شده بود و دست کم در نیروی هوایی ژاپن بر روی کی سی ۷۶۷ و ایی ۷۶۷ نیز نصب شده است . موتور دارای رانش ۵۹۷۴۱ پاوند رانش است  و میتواند هواپیما را با سرعت ۸۹۰ کیلومتر به پرواز  در اورد انهم با ۳۰ تن بار. این یک رشد بزرگی  نسبت به سی ۱۳۰ و سی۱  داشته است .همچنین بیشترین برد سی ۲ به ۱۰۰۰۰ کیلومتر می رسد و با ۱۲ تن بار دارای برد ۶۵۰۰ کیلومتر و با ۳۷ تن بار دارای برد    ۳۵۰۰ کیلومتر می باشد

هواپیما دارای یک بخش بار بزرگ است که ۲۵ درصد بزرگتر  از بخش بار سی۱ است و از یک درب بارگیری  عقب با یک سطح شیب دار تشکیل شده است. هواپیما میتواند  تا ۳۷ تن بار را و  یا ۱۵۰ سرباز را حمل کند.

سی۲ یک جت ترابری  راهبردی است. در قیاس  با ایرباس اطلس  سریعتر   و دوربرد تر است  ولی قدرت سی ۱۷ را ندارد ولی هرچه باشد توان ژاپن را به شدت افزایش یافته زیرا ژاپن به ندرت  نیاز به اعظام  نیرو به خارج را دارد ولی میتواند به خوبی در انجام عملیات های  بشر دوستان به ژاپن کمک کند

مشخصات

دیگر محصولات نظامی ژاپن

تانک تایپ۹۰، تانک تایپ ۱۰، هواپیمای گشت دریایی پی ۱، موشک های هوا به هوای ساخت ژاپن، میتسابیشی اف۱، میتسابیش اف۲، هواپیمای اموزیش ساخت زاپن 

ترجمه: عبدالحمید تارخ

منابع

http://www.military-today.com/aircraft/kawasaki_c2.htm

http://www.airforce-technology.com/projects/kawasaki-xc-2-military-transport-aircraft/

http://www.military-today.com/aircraft/kawasaki_c1.htm