پهپاد سنگین سوخو S-70 اوخوتنیک

فناوری ساخت هواپیماهای هدایت‌پذیر از راه دور (پهپاد) روزبه‌روز پیشرفته‌تر می‌شود و کشورهای صاحب این فناوری، مدل‌های جدیدی را در اختیار نیروی هوایی خود قرار می‌دهند. تصور عمومی از یک پهپاد شاید معطوف به هواپیمای بدون سرنشین کوچک باشد، اما واقعیت این است که این هواپیماها کم‌کم به سمتی می‌روند که ابعادشان در حال نزدیک‌شدن به یک شکاری بمب‌افکن است. به همین‌خاطر است که به جای واژه پهپاد حالا دسته‌ای از هواپیماهای بدون‌سرنشین مورد‌توجه هستند که با عنوان جنگنده‌های بدون سرنشین شناخته می‌شوند؛ پرنده‌هایی سنگین‌وزن که مسلح به موشک‌های قدرتمند بوده و خیلی‌هایشان رادارگریز هم هستند. این روزهابسیاری از کشورهای جهان روی ساخت پهپادهای نظامی با قابلیت‌های بهتر و بیشتر متمرکز شده‌اند و مدل‌های متفاوتی را تاکنون رونمایی کرده‌اند. اگرچه به‌نظر می‌رسد غربی‌ها با پهپادهای فوق‌پیشرفته و متنوع خود، گوی سبقت را از سایرین ربوده باشند، اما وزارت دفاع روسیه اخیرا از پرنده‌ای بدون‌سرنشین رونمایی کرد که می‌توان آن را رقیبی قدرتمند در این میدان به‌حساب آورد.

پهپاد اوخوتنیک (به معنای شکارچی) اولین پهپاد جت بال پرنده ی سنگین روس هاست که بر اساس اصول آیرودینامیک ساخته شده است؛ این پهپاد دارای وزن برخاستی در حدود 20 تن بوده و از پیشرانه ی جت بهره می برد. طبق ادعاهای مطرح شده این پهپاد دارای پوشش رادارگریز و امکانات شناسایی همچون سیستم های اپتیکی و الکترونیکی و رادیویی پیشرفته می باشد. وزارت دفاع روسیه ویدیویی از اولین پرواز این پهپاد تهاجمی سنگین منتشر کرد که در آن یک سورتی کامل از پرواز این هواگرد شامل برخاست، انجام مانورهای هوایی و فرود در تاریخ سوم ماه آگوست سال 2019 مشاهده می شود؛ اوخوتنیک در دفتر طراحی شرکت سوخوی که خود بخشی از صنایع یونایتد ایرکرفت (هوافضا و صنایع دفاعی روسیه) است، طرح ریزی و به مرحله ی تولید رسیده است. همانطور که در همان زمان در محافل نظامی مطرح شده بود، نخستین پرواز این پرنده ی بدون سرنشین در حداکثر ارتفاع 600 متری از سطح زمین و توسط ایستگاه کنترل زمینی انجام شد. شکارچی روسی در این ویدیو در ابتدا به سمت باند اصلی تاکسی کرده و تیک آف می کند و بدون جمع کردن ارابه های فرود خود به اجرای مانورهای پروازی می پردازد و سپس روی باند فرود می آید. همچنین از دیگر نکات ویدیوی یاد شده استتار خاکستری رنگ (مشابه رادارگریزهای نسل پنجم) بدنه ی پهپاد است. خبرگزاری تاس روسیه گفته است که پهپاد اوخوتنیک در آینده ی نزدیک به صورت تمام خودکار به پرواز و انجام عملیات خواهد پرداخت.

قرارداد طراحی پهپاد سنگین تهاجمی شکارچی با وزن ۲۰ تن میان وزارت دفاع روسیه و شرکت سوخوی در سال۲۰۱۱ به امضا رسیده بود. در سال۲۰۱۴ یک مدل این پهپاد برای آزمایش‌های روی زمین ساخته شد. وزن ۲۰ تنی این پهپاد نشان می‌دهد مشخصات آن مشابه جنگنده‌های مرسوم نبردهای هوایی است. برخی منابع نظامی می‌گویند پهپاد اوخوتنیک، 2تن مهمات با خود حمل می‌کند. پهپاد اوخوتنیک دارای پیکربندی بال پرنده است. پیش از این تنها کشورهای آمریکا، فرانسه، انگلستان و احتمالا چین چنین هواپیماهایی ساخته بودند و روسیه نیز با ساخت و به پرواز درآوردن این هواپیما، وارد باشگاه سازندگان چنین پهپادهایی شده است. هواپیماهای بال پرنده به‌دلیل نداشتن سکان عمودی به‌صورت ذاتی سطح مقطع راداری پایین‌تری نسبت به هواپیماهای عادی دارند و با استفاده از مواد جذب‌کننده امواج رادار موسوم به RAM نیز می‌توان بر پنهانکاری و رادارگریزی آنها اضافه کرد. این هواپیما به‌منظور حفظ پنهانکاری خود نیز باید مهمات هدایت دقیق‌اش را در دهلیزهای داخلی حمل مهمات خود حمل کند؛ چراکه درصورت حمل مهمات زیر بال و بدنه، به‌صورت چشمگیری به سطح مقطع راداری هواپیما افزوده می‌شود. فلج کردن سامانه‌های پدافند هوایی، ارتباطی، کنترل و فرماندهی دشمن، آن‌هم زمانی که فرستادن جنگنده سرنشین‌دار برای نابودی این اهداف ریسک داشته باشد، از وظایف پهپاد اوخوتنیک است. به‌نظر می‌رسد یک موتور توربوفن ‌ای اس-۴۱اف ام-۱ روی اس-۷۰ نصب شده است. این موتور روی هواپیماهای سوخو-۳۵اس و سوخو-۵۷ نیز نصب شده است. به‌طور کلی هندسه بیرونی اس-۷۰ با پهپادهای غربی اکس-۴۷، بوئینگ اکس-۴۵ و داسو نیورون شباهت زیادی دارد. موتور توربوفن نصب شده روی اس-۷۰ قابلیت کنترل زاویه رانش دارد. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که اس-۷۰ به‌عنوان پهپاد همراه جت جنگنده سوخو-۵۷ در آرایش رزمی آفندی نیروی هوایی ارتش روسیه در آینده به کار گرفته خواهد شد و پس از تأیید خلبان سوخو-۵۷ و تعیین هدف دقیق شلیک به سوی آن توسط اس-۷۰ انجام می‌شود.

ویژگی‌های کلی خدمه: none

فاصله دو سر بال‌ها: ۲۰ متر (۶۵ فوت)

وزن خالی: ۲۰٬۰۰۰ کیلوگرم (۴۴٬۰۹۲ پوند)

پیشرانه هواگرد: 1 عدد Saturn AL-31F or AL-41F, ۱۲۳–۱۴۷ کیلونیوتن (۲۸٬۰۰۰–۳۳٬۰۰۰ پوند-نیرو) با پس‌سوز عملکرد

حداکثر سرعت: ۱٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت (۶۲۱ مایل بر ساعت؛ ۵۴۰ گره) برد: ۶٬۰۰۰ کیلومتر (۳٬۷۲۸ مایل؛ ۳٬۲۴۰ مایل دریایی)

فناوری سوخو S-70 اوخوتنیک

در ساخت سوخو S-70 اوخوتنیک از فناوری‌های جنگنده رادار گریز سنگین سوخوی T-50 PAK FA نیز استفاده شده است. بر اساس اطلاعاتی که توسط روس‌ها منتشر شده است، سوخوی S-70 دارای ۲۰ تن وزن است. با این تفاسیر می‌توان تخمین زد که از نظر اندازه و اوزان، سوخو S-70 در رده هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی X-47B قرار می‌گیرد. آمریکایی‌ها نیز X-47B را در دست توسعه دارند و مسئول پروژه آن نورث روپ گرومن است. شعاع حرکتی S-70 به چهار هزار کیلومتر می‌رسد و توانایی حرکت با سرعت هزار کیلومتر بر ساعت یعنی بسیار نزدیک به سرعت صوت را دارد.

این پرنده به لطف کامپیوتر مرکزی پیشرفته ی خود توان بالایی در تیک آف، پرواز و فرود اتوماتیک دارد و برخی از فناوری های به کاررفته در آن و همچنین مهمات قابل حمل توسط آن در جنگنده ی نسل پنجم سوخو 57 پکفا نیز مورد استفاده قرار گرفته اند.

تسلیحات سوخو S-70 اوخوتنیک

تسلیحات S-70 شامل موشک‌های هوا به زمین و انواع بمب‌های هدایت شونده هستند. تسلیحات در این هواپیما زیر بال‌ها نصب نمی‌شوند، بلکه درون محفظه‌ای داخل بدنه جاسازی می‌شوند تا به رادارگریز بودن هواپیما آسیبی وارد نشود. برخی منابع می‌گویند این هواپیما توانایی حمل بمب‌های انفجار شدید OFZAB-500 و بمب‌های هواسوز ODAB-500PMV را دارد. هر دوی این بمب‌ها قبلا در میدان نبرد سوریه آزمایش خود را پس داده‌اند.

استفاده گسترده از مواد کامپوزیتی نوین نیز از دیگر نکات مهم در مورد S-70 هستند. چنین مواد پیشرفته‌ای در کنار پوشش جاذب امواج رادار، سبب می‌شود تا S-70 توانایی رادارگریزی خوبی داشته باشد. تصاویر ماهواره‌ای نیز از یکی از پایگاه‌های هوایی روس‌ها به دست آمده است، که سوخوی S-70 را در کنار دیگر هواپیماهای روسی نظیر میگ ۲۹ کا، Su-57، Su-35 و Su-34 نشان می‌دهند.

ابعاد سوخو S-70 اوخوتنیک

عکس ها نشان می دهند که فاصله ی میان نوک بال های اوخوتنیک از این فاصله در پک فا بیشتر است اما پک فا طول بدنه ی بیشتری دارد. با مقایسه ی ویژگی های فیزیکی و بدنه ی این دو هواپیما و با توجه به اطلاعات منتشر شده از سوخو 57 می توان نتیجه گرفت که فاصله ی میان نوک بال های اوخوتنیک 17.6 متر و طول بدنه ی آن 13.6 متر است ولی با بررسی عکس های ماهواره ای نمیشد ارتفاع بدنه ی این پهپاد را محاسبه کرد. البته بعدها با نگاه به عکس های منتشر شده از تاکسی این پرنده روی باند مشخص شد که ارتفاع بدنه ی آن نیز 2.8 متر است؛ یعنی چیزی بین ارتفاع پک فا و ارتفاع فول بک (بدون احتساب سکان).

بر همین اساس و به صورت حدودی، می‌توان طول S-70 را در حدود ۱۳.۶ متر و فاصله نوک بال‌های آن از هم را در حدود ۱۷.۶ متر دانست. از آنجایی که تصویر ماهواره‌ای یک عکس دو بعدی است، نمی‌توان درباره ارتفاع سوخوی S-70 اظهار نظری کرد. اما زمانی که روس ‌ها ویدیوئ اولین پرواز S-70 را منتشر کردند، کارشناسان توانستند با مقایسه ارتفاع هواپیما با تریلری که در کنار آن قرار داشت، ارتفاع آن را در حدود ۲.۸ متر تخمین بزنند. به گفته منابع روسی، وزن خالی S-70 در حدود ۲۰ تن است. برای مقایسه باید بدانید که سوخوی ۵۷ در حالت خالی ۱۸ تن وزن دارد.

پهپاد تهاجمی سنگین اوخوتنیک به گفته ی وزارت دفاع روسیه در 27 سپتامبر 2019 برای نخستین بار به مدت سی دقیقه در کنار جنگنده ی چند منظوره ی نسل پنجم سوخو 57 پرواز مشترک انجام داد. در طول این پرواز، این دو هواپیما با همکاری هم به تمرین برای افزایش شعاع پوشش راداری و استفاده از تسلیحات دور ایستا برای حمله به اهداف زمینی از خارج از محدوده ی هوایی دشمن پرداختند. شکارچی روس به گفته ی وزارت دفاع این کشور یک پهپاد بال پرنده بوده و بدنه ی آن با استفاده از مواد خاص و پوشش پیشرفته ای ساخته شده است که آن را عملا از دید رادارها مخفی نگه میدارد؛ به علاوه، این پرنده از تجهیزات الکترواپتیک و سیستم های رادیویی و شناسایی پیشرفته ای نیز بهره مند است.