در سال ۱۹۶۶ نیروی هوایی ارژانتین به دنبال یک هواپیمای ضد شوروی و پشتیبانی هوایی  سبک بود. این هواپیما برای پشتیبانی هوایی نزدیک و شناسایی  با نیروی زمینی  مورد نیاز بود و باید ارزان و با هزینه عملیاتی کم باشد زیرا  ارژانتین  بودجه محدودی داشت  و از طرفی در خود ارژانتین پیشبینی  میکرد  چنین طراحی باید  در امریکای جنوبی نیز مورد  استقبال قرار بگیرد زیرا  کشورهای امریکای جنوبی در ان زمان با جنبش های  کمونیستی  ویا کارتر های مواد مخدر  درگیر بودند

طراحی هواپیما در سال ۱۹۶۷ با شرکت برخی از مهندسین المان نازی فراری به ارژانتین اغاز شد و در سال ۱۹۶۸ بدنه به شکل گلایدر تست شد  . اولین نمونه در همان سال ساخته شد و در سال ۱۹۶۹ پرواز کرد و در سال ۱۹۷۵ وارد خدمت شد. این  هواپیما  FMA IA 58 Pucará نامیده شد

پوگارو یک هواپیمای دو موتور با بالهای در پایین بدنه است. در طراحی این هواپیما تلاش شد تا هواپیما  برای خدمه زمینی  به راحتی قابل تعمیر  باشد  بالهای در پایین بدنه طراحی شد تا قابل دسترس باشد و بتوان مخازن یکپارچه تری از سوخت درون ان قرار داد . هواپیما دارای دمی تی شکل است و دارای  سه ارابه فرود است که دو ارابه عقبی در غلافی زیر موتورها جمع می شوند

هواپیما دارای دو موتور توربوپراپ توربومکا استازیو  است که هرکدام ۹۷۵ اسب بخار بود. این  موتور در اصل یک موتور توربوشف برای بالگرد بود که نسخه پراپ  ان توسعه یافت  و نسخه توربوشف ان روی بالگرد های مشهوری  چون گازل، الوئت۲ و ۳  و نسخه پراپ ان نیز روی چند هواپیما از جمله پی سی ۶ نصب شد.   هر موتور دارای  یک ملخ سه تیغه  از جنس فلز بود ولی بعدها طی ارتقا به نسخه کامپوزیت تعویض شد . پوگارو  میتواند به بیشترین سرعت ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند اگرچه سرعت کروز ان ۴۳۰ کیلومتر بر ساعت است

هواپیما در پشت کابین بین دو  بال و همچنین در ریشه هر بال دارای  مخزن سوخت داخلی با ظرفیت  ۱۲۶۰ لیتر سوخت داخلی است و البته میتواند زیر هر بال یک مخزن سوخت خارجی ۳۰۰ لیتری را حمل کند. هواپیما فاقد لوله سوختگیری هوایی است

هواپیما دارای دو کابین پشت سر هم است  و علیرقم  اینکه این هواپیما هرگز نقش اموزشی نداشت ولی کابین دوم به عنوان یک ناظر  پرواز و همچنین دید بان در نظر گرفته شد بود زیرا یکی از وظایف هواپیما دادن گرو اتش برای توپخانه بود. هیچ نمایشگری درون کابین ها قرار نداشت و خلبان برای پرتاب بمب مجهز به یک مگسک الکترونیک بود ولی بعدها ارتقای یافت  و مجهز به اچ یو دی شد.  هر دو خلبان روی صندلی پرتاب شونده صفر صفر مارتین بیکر قرار داشتند هواپیما فاقد رادار بود و یک هواپیما روز پرواز بود و در نسخه تولید نیز هشدار دهنده رادار  و یا پرتاب کننده فلر نداشت

کابین قبل و بعد از ارتقاء

 پوگارو دارای چهار مسلسل ۷٫۶۲ م م در دو طرف دماغه(دو عدد در هر سمت) و دو توپ ۲۰ م م (یکی در ریشه هر بال) است  که حجم اتش قابل قبولی به ان خواهد داد . برای هر یک  مسلسل های ۷٫۶۲ م م  ۲۲۵ گلوله  و برای هر توپ ۲۰ م م ۲۷۰ گلوله  حمل میکند.پوگارو دارای سه جایگاه خارجی است که یکی زیر بدنه و یکی زیر هر بال ولی برای اینکه بتوان سلاح بیشتری حمل کند جایگاه های  چند شعبه دارد  و میتواند چند سلاح زیر هر جایگاه حمل کند . این هوپیما  میتواند ۱۶۲۰ کیلوگرم سلاح را حمل میکند . چیدمان تسلیحاتی پوکار میتوان شامل تا ۷ بمب  ۲۲۵ کیلوگرمی شامل سه عدد زیر بدنه  و دو عدد زیر هر بال و یا تا ۱۲ بمب ۱۱۳ کیلوگرمی که شامل شش بمب زیر بدنه و سه بمب زیر هر بال و یا سه بمب ۵۰۰ کیلوگرمی و یا چهار بمب ضد باند شامل دو عدد زیر بدنه و یکی زیر هر بال و یا هفت توپ راکت ۷۰ م م  شامل سه عدد زیر بدنه و دو عدد زیر هر بال هر تیوپ با ۱۹ راکت (۱۳۳ راکت) و یا پنچ تیوپ راکت ۱۰۵ م م هر کدام با ۷ راکت  شامل سه عدد زیر بدنه و یکی زیر هر بال  با ۲۵ راکت  و یا یک غلاف توپ ۳۰ م م در زیر بدنه و یا یا دو مخزن سوخت ۳۰۰ لیتری ویا ترکیبی از انها را حمل کند

هواپیما دارای برد انتقالی  ۳۷۱۰ کیلومتر است ولی با ۱٫۵ تن سلاح و سوخت داخلی  برد  ۳۵۰ کیلومتر و با یک تن سلاح  ۸۰۰ کیلومتر است

پوگارو با بمب های ۱۱۳ کیلوگرمی و مهمات خوشه ای زیر بال

پوگارو با راکت انداز ۷۰ م م در تیوپ های ۷ و ۱۹ لول

مدل های مختلف

IA-58A: نسخه اصلی تولید که دارای دو صندلی بود و به عنوان یک جنگنده پشتیبانی  و همچنین  دیدبانی  استفاده شد

IA-58B: نسخه دو سرنشینه  بهبود یافته که به جای  توپ ۲۰ م م دارای  توپ ۳۰ م م بود  و سیستم ناوبری بهتری داشت . یک فروند از این نسخه تولید شد

IA-58C: نسخه تک سرنشینه رزمی  بر اساس درس های  اموخته شده از جنگ فالکلند مجهز به توپ۳۰ م م  با توان حمل موشک  هوا به هوا و توان حمل سلاح و سوخت بیشتر.  در این نمونه کابین عقب برداشته شد و سوخت بیشتری جایش قرار داده  شد . قرار بود ۱۵ فروند پوگارو موجود به این مدل ارتقا یابند ولی  به دلیل کمبود بودجه برنامه لغو شد

بین سالهای ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۶ در مجموع ۱۱۰ فروند از این هواپیما ساخته شد که ارژانتین و اورگوی به شکل نو  و سریلانکا و کلمیبا به شکل دست دوم ان را تحویل گرفدند . البته غیر ارژانتین هیچ کدام از دارندگان بیش از هفت فروند پوگارو در خدمت نداشتند

تا سال ۱۹۸۲ زمان اغاز جنگ فالکلند نیروی هوایی ارژانتین ۶۰ پوگارو داشت . این هواپیما  باند کمی برای نشست و برخاست می طلبید از این رو در فرودگاه های کوچک فالکلند تنها هواپیمای رزمی این کشور بود . ۱۲ فروند از این هواپیما قبل از اغاز نبرد در فالکلند از جمله در بندر استنلی مستقر شد . هواپیما مجهز به بمب راکت و غلاف مسلسل بودند و قرار بود در نقش شناسایی  و پشتیبانی  استفاده شوند . با اغازر نبرد  این هواپیما کاملا بی دفاع بودند. اسکای هاوک های  برخاستی توان رزم هوایی چندانی نداشتند   و میراژ ها ارزانتینی  نیز به دلیل فاصله بالا تا جزیره زمان درگ کمی داشتند از این رو به سرعت قربانی جنگنده های  عمود پرواز انگلیسی هارییر ها و سی هارییر های شدند. تعداد از انها حدود شش فروند طی بمب باران های و حملات راکتی هارییر ها روی زمین  از بین رفتند و تعدادی در اسمان شکار شدند . یکی از انها توسط استینگر  شلیک توسط نیروی زمینی   و یکی دیگر توسط توپ اسکای گارد شکار شد  ولی یکی  از پوگارو ها توسط سی هارییر مورد هدف قرار گرفت ولی توانست  جان سالم به در برد . تنها موفقیت انها در ۲۸ می بود که یکی از این هواپیما یک بالگرد نیروی دریایی انگلستان از نوع Scout را با استفاده  از  مسلسل ۷٫۶۲ م م به زیر کشید

بمب های ۲۲۵ کیلوگرمی

سریلانکا نیز  چهار فروند پوگارو را خریداری  کرد و بین سال های  ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۹ بر علیه شورشیان این کشور  استفاده کرد. با تجهیز شورشیان  با موشک سام۷ دو فروند این پروندها سرنگون شدند  ولی در کل کارایی انها رضایت بخش  اعلام شد و تلفات به دلیل نداشتن پرتاب کننده فلر بود

پوگارو در دهه ۱۹۹۰ مورد ارتقاء قرار گرفت. این ارتقا شامل نصب سامانه ناوبری  جی پی اس، هشدار دهنده رادار و پرتاب کننده  فلر، نصب اچ یو  دی برای پرتاب دقیق   بمب و راکت و همچنین مسافت یاب لیزری بود . همچنین این نسخه مجهز  به  نسخه تاخیری بمب مارک ۸۲ برای بمب باران ارتفاع پایین شد

همچنین مدلی با نام IA-58D طی برنامه ارتقا در سال ۲۰۰۹ توسعه یافت که شامل کابین رنگی ، سامانه دید حرارتی و نشان  گذاری لیزری ، مخازن سوخت خارجی ۱۰۰۰ لیتری  و موتور ۹۵۰ اسب بخاری است. اولین پیش نمونه این نسخه  که طی ارتقا مدل های قبلی به دست امده  در سال ۲۰۱۵ پرواز کرد و قرار است با ارتقائات انجام شده این هواپیما تا سال ۲۰۴۵ در خدمت باقی بماند

جالب است بدانید ایران در سال اخر جنگ با عراق به دنبال خرید ۶۰ فروند از این هوپیما طی یک قرارداد ۲۸۳ میلیون دلاره بود که مشخص نیست در نهایت چرا این برنامه لغو شد. احتمالا پایان جنگ و یا فشار خارجی بر ارزانتین مانع لغو خرید این پرنده شد . عراق نیز چند سال قبل از ان در میانه جنگ با ایران به دنبال خرید ۲۰ فروند پوگارو بود

مشخصات

طول:۱۴٫۲۵ متر

بلندی:۵٫۳۶ متر

وزن خالی:۴۰۲۰ کیلوگرم

بیشترین وزن برخاستن:۶۸۰۰ کیلوگرم

موتور: دو دستگاه موتور توربوپراپ  Turbomeca Astazou با ۹۷۸ اسب بخار قدرت

بیشترین سرعت:۵۰۰ کیلومتر بر ساعت

بیشترین برد:۳۷۱۰ کیلومتر برد انتقالی و بین ۳۷۰ تا ۸۰۰ کیلومتر شعاع رزمی

ارتفاع قابل دسترسی:۱۰۰۰۰ متر

تسلیحات: چهار مسلسل ۷٫۶۲ م م و دو توپ ۲۰ م م و توان حمل ۱٫۶ تن سلاح زیر بدنه و بال

ترجمه :عبدالحمید تارخ

منابع

http://www.airforce-technology.com/projects/fma-ia-58-pucara-counter-insurgency-aircraft/

http://www.globalsecurity.org/military/world/argentina/pucara.htm

Fabrica Militar de Aviones IA-58 Pucará

The post هواپیمای پشتیبانی هوایی نزدیک IA 58 پوگارو appeared first on جنگاوران.