چرا سامانه باور ۳۷۳ اهمیت بسیاری برای ایران دارد؟

در مرداد ماه سال ۹۸ با حضور رئیس‌جمهور، وزیر دفاع و سایر مقامات بلندپایه دفاعی و امنیتی کشور و هچنین حضور وابسته‌های نظامی کشورهای مختلف در تهران و با مراسمی کاملا باشکوه و درخورِ توجه از سامانه کاملاً ایرانی «باور۳۷۳» رونمایی شد. این سامانه پدافند برد بلند، حدود شش هفته پس از تحویل رسمی سامانه ۱۵ خرداد تحویل نیروی پدافند ارتش ایران شد تا یکی از حلقه‌ها و زنجیره‌های مهم دفاعی کشورمان تکمیل شد. اگر یادداشت‌ها و مطالب ما در مورد راهبردهای دفاعی کشور را خوانده باشید همواره تاکید داشته‌ایم که پس از دفاع موشک زمین به زمین و همچنین دفاع ساحل به دریا یا همان ضدکشتی، حوزه پدافند سومین اولویت دفاعی کشورمان بود که پس از پایان جنگ بر توسعه و تکوین آن تاکید شد.

در حالی که ما در حوزه موشکی و ضدسطحی خیلی زود به پیشرفت‌های شگرفی رسیدیم، این باور در کشور وجود داشت که می‌توان نیاز پدافندی را با خرید از بیرون تامین کرد. هر چند در حوزه راداری و حتی برخی از سامانه‌های برد کوتاه مانند تور ام۱ یا برد بلند مانند اس۲۰۰ موفق به خرید شدیم، اما با پیش آمدن اخلال در خرید سامانه بوک ام۲ از روسیه در سال ۱۳۸۴ و همچنین بدعهدی روس‌ها در تحویل اس۳۰۰، کشور به این نتیجه رسید که واقعا در حوزه پدافندی که یک نیازی بسیار مهم و ضروری برای کشور ما بود نمی‌شود به خارج تکیه کرد. بنابراین باید گفت که باوجود اهمیت این حوزه، اقدام جدی کشور برای ورود به ساخت سامانه‌های پدافندی عمری نهایت ۱۳ ساله دارد و هر آنچه که ما امروز ساخته‌ایم در همین مدت‌زمانی اندک بوده است.

در واقع باور 373 از تجربه‌ای که سپاه پاسداران از سامانه سام۶ داشت و همچنین روابطی که سپاه با سوری‌ها به‌عنوان دارنده سامانه بوک داشتند، نیروی هوافضا خیلی زود دست به ساخت سامانه‌های پدافندی خاص خود در قالب پروژه «رعد» زد که سوم خرداد آن بسیار معروف‌تر از طبس و یا علم‌الهدی است. با این حال، وزارت دفاع تسلیحات مورد نیاز پدافند هوایی ارتش را که پهنه گسترده‌تری از کشور را در حیطه اختیار داشت تامین می‌کرد. نوشتن در مورد این سامانه‌ها نه در حوصله این مبحث است و نه نیازی به آن، اما باید گفت اولین طرح، ایجاد قرارگاه پدافند هوایی خاتم‌الانبیاء بود که وظیفه هماهنگی همه ارگان‌های پدافندی کشور را داشت. پس از آن نیازها با ترکیب تولیدات داخل و تسلیحات خارجی با هم برای انجام ماموریت تا زمان بهره‌برداری از محصولات طرح‌ریزی شد و امروز اگر شاهد سامانه ۱۵ خرداد و باور ۳۷۳ هستیم، در چارچوب همین برنامه‌ریزی است.

قرار بر این است تا سامانه‌های خانواده هاگ تا نهایت دو سال دیگر جمع شده و ۱۵ خرداد جای آنها مستقر شود، باور 373 نیز در فاصله مطمئن از مرزهای شرقی و غربی و همچنین جنوبی مستقر می‌شود تا شکاف‌های موجود را با کمک اس۳۰۰ پر کند. با این حال، جنگ سوریه به ما یاد داد که علاوه بر نیاز به سامانه‌های میانبرد و برد بلند، نیاز به سامانه‌ برد کوتاه نیز هست. وجود تورام۱ در کشور شاید این نیاز را برطرف کند، اما گستره پهناور ایران عزیز و پراکندگی مراکز مهم و حیاتی و همچنین گسترده بوده سامانه‌های گرانقیمتی مانند اس۳۰۰، باور ۳۷۳، ۱۵خرداد و رادارهایی مانند گاما، نبو، کاستا و… در کشور که نیاز به حمایت پدافندی دارند، ضرورت تولید یک سامانه مانند پانتیسر روسی در کشور را تشدید کرده است.

بر همین اساس به‌نظر می‌رسد که چنین سامانه‌ای که از دو سال پیش کلید خورده، باید به زودی وارد تست‌های میدانی خودش شود. تولید یک محصول در کلاس پانتیسر که داخلی باشد و بتوان در تیراژ بالا تولید کرد و در گسترده بیش از یک میلیون و ۸۰۰ هزار کیلومتر مربعی ایران مستقر تا از تاسیسات و تجهیزات حیاتی کشور محافظت کند، به‌نظر یک اولویت بسیار مهم است که خیلی زود به نتیجه خواهد رسید. با این حال، در مورد باور 373 باید گفت که این سامانه برای ما ایرانی‌ها یک سامانه پدافندی نیست، اوج و نقطه افتخار است. باور بفرمائید که این روزها شاید بسیاری از ایرانی‌ها به این سامانه خوب دقت نمی‌کنند، اما اگر می‌دانستند که چینی‌ها همه سامانه‌های پدافندی‌شان کپی از روس‌ها است، آن وقت به اهمیت این کار پی می‌بردند.

باور 373 را باید در کنار زیردریایی فاتح، ناوهای کلاس جماران و سینا و همچنین ساخت زیرسامانه‌های جنگنده که در بدن کوثر به کار رفته، اوج افتخار ایرانی‌ها دانست و شاید هم به لحاظ تکنولوژیک یک سر و گردن از آنها بالاتر. من نه قصد قیاس این سامانه را با اس۴۰۰ دارم و نه پاتریوت، فقط همین که ساخت داخل و حاصل فکر «یک جوان ایرانی» است ارزش هزاران اس۴۰۰ را برای ما دارد. باور کنید هیچ یک از دارندگان این سامانه و آنهایی که ندارند از ساخت آن توسط جوانان ایرانی خوشحال نیستند.

اینجا یک نکته دیگر را هم باید خدمت شما عرض کنم، امروز شما صدها محصول دفاعی ساخت ایران را می‌بینید که واقعا با کیفیت بسیار عالی تولید می‌شوند. در مورد پاتریوت که امروز امریکایی‌ها برای فشار بر ترکیه می‌گویند حاضر به فروش آن به این کشور نیستند، اصلا این سامانه چیز خیلی خوفناکی نیست و عالم و آدم هم می‌داند که اس۴۰۰ چند سر و گردن حتی از پک۳ آن هم بالاتر و بهتر است، البته تکلیف قماربازهای داخلی خودمان که مشخص است، برایشان یابوی نتانیاهو، اسب مسابقه است. ما اگر ۱۰ گردان از این سامانه را در کشور مستقر کنیم، باوجود ۴ گردان اس۳۰۰، وجود ده‌ها گردان از سامانه کلاس رعد (سوم خرداد)، ۱۵ خرداد، تورام یک و سامانه تلاش و باوجود لایه‌های متعدد پدافندی باید گفت حتی مگس هم توانایی تجاوز به حریم کشور را نخواهد داشت.

ویدئو کوتاه از سامانه های راداری و موشکی باور 373

کشوری که آسمانش امن باشد، همه زیرساخت‌هایش سالم می‌ماند. این یک اصل اساسی است. رژیم صهیونیستی که سال‌هاست با کمک مالی و تکنولوژیک امریکایی‌ها در حال ساخت سامانه‌های پدافندی مانند فلاخن داوود یا پیکان (آرو) است، همچنان در استقرار نهایی آنها دچار مشکل است. برترین سازندگان امریکایی در کنار صهیونیست‌ها قرار دارند و حتی آنها از بسیاری از کشورها نیز جاسوسی می‌کنند، اما هنوز موفق نشده‌اند که در این حوزه به نتیجه نهایی برسند. حتی همان سامانه گنبد آهنین که به قول شیرازی‌ها مثل «ترش پالو» یا همان «آبکش» است، امروز نقطه ضعفش خیلی خوب کشف شده و آنها از ترس همین مساله جرات حمله گسترده به باریکه غزه را ندارند و سعی می‌کنند آن را مدیریت کنند.

اگر تا پیش از این نتانیاهو هم به این نتیجه رسیده بود که با شلیک همزمان ۱۲ فروند موشک یا راکت در یک مسیر می‌توان از گنبد آهنین عبور کرد، امروز فلسطینی‌ها به‌خوبی می‌دانند که با شلیک یک موشک هم می‌شود از آن عبور کرد، البته نه تنها عبور، بلکه می‌شود آن را هدف قرار داد و منهدم کرد. روزی که نتانیاهو دستپاچه دست به دامان مصری‌ها برای برقراری آتش‌بس شد، یک موشک صرفا به‌عنوان هشدار به فاصله ۵۰ متری یکی از این سامانه‌ها اصابت کرد… آن روز نتانیاهو فهمید که مقاومت اسلامی در باریکه غزه اگر بخواهد می‌تواند به‌سادگی تمام همه هشت سامانه اطراف باریکه غزه را منهدم کند، اینکه این کار چگونه صورت می‌گیرد، بماند.

اما آن روزی که فقط یک موشک ضدرادار هرمز۱ از جنوب دمشق شلیک شد (البته در نقطه‌ای بسیار دورتر از جنوب دمشق و باید گفت نزدیک جولان اشغالی) صهیونیست‌ها حساب و کتاب پدافندی خودشان را از نو مرور کردند و شروع به انبارگردانی کردند… اگر در سوریه به حملات صهیونیست‌ها پاسخ داده نمی‌شود دلیلش بر ضعف نیست، یک صبر راهبردی است، مانند همین صبر راهبردی در ساخت سامانه‌های پدافندی. در سال ۱۳۸۲ و در هنگام حمله امریکایی‌ها به عراق، ما هر چند به لحاظ نیروی دفاعی قابلیت دفاع از خودمان را داشتیم، اما حقیقت این بود که ما اگر قدرت امروز را داشتیم مانع از بسیاری از حوادث می‌شدیم، کما اینکه با همان امکانات هم مانع شدیم.

باور ۳۷۳، یک سرریز تکنولوژیک دارد که برای ما بسیار مهم است، اهمیت این سرریز را متخصصان امر می‌توانند در مسائل متعدد دیگری هم به کار بگیرند. کدنویسی این سامانه خودش یک دانشگاه به تمام معنا است، ساخت موشک صیاد۴ که بماند، ساخت لانچرها، رادارها، اتاق فرماندهی، شبکه شدن آن به سامانه پدافند یکپارچه کشور، همزمانی رصد صدها هدف، قدرت تامین امنیت کشور در عمق آب‌های خلیج فارس و دریای عمان که هیچ جنگنده‌ای نتواند با بمب‌های هواسر و دورایستا حتی به ساحل کشور شلیک کند، چه برسد که بخواهد به عمق کشور برسد… هر چه فکر می‌کنم می‌بینم که ساخت این سامانه چقدر می‌تواند نیازهای کشور را تامین کند و چگونه مصونیت دفاعی برای کشورمان ایجاد می‌کند.

در پایان باید گفت که این سامانه بدون شک در طول دوران خدمت عملیاتی خود تغییرات بسیاری خواهد کرد، همچنان که در از سال ۱۳۹۵ تا به امروز تغییر کرده است، موشک‌های بهتر از صیاد۴ خواهد داشت و در نمایشگاه‌های دفاعی در سطح جهان، ایران می‌تواند با سبدی شامل صدها محصول متنوع حضور پیدا کند، سامانه‌های پدافندی ساخت دست فرزندان ایران زمین، وظیفه امنیت آسمان بسیاری از کشورهای دوست را بر عهده خواهند داشت و محصول دست این جوانان خوش‌فکر، تداوم صلح جهانی برای نسل بشر خواهد بود و مانع از طمع جنگ‌طلبان برای اشغال دیگر کشورها. این محصول سزاوار تبلیغات بسیار است و انشالله به‌زودی نخستین شکار خودش را هم انجام خواهد داد، منتظر بمانید.

معرفی و بررسی سامانه پدافندی باور ۳۷۳ ساخت ایران