تصمیم ایالات متحده برای ساخت نسل جدید بمب افکن ضربتی خود

نیروی هوایی آمریکا ، قرارداد 21.4 میلیاردی خود برای ساخت بمب افکن ضربتی دوربرد LRS-Bمخفف LongRange Strike Bomber program را به نورثروپ گرومن اعطا نمود . نسل بعدی بمب افکن های راهبردی جایگزین ناوگان سالخورده ی بمب افکن های B-2 و B-52 خواهند شد و قادر به حمل محموله های سنگین با هسته ای ، ضد نسل جدید سامانه های پدافند هوایی خواهند بود .

این قرارداد تا حدودی شگفت آور است ، زیرا شرکت گرومن تنها یک ششم لاکهید مارتین و بوئینگ است که در این رقابت شرکت داشته اند اما واقعیت این است که از تجربه ی بالایی در فناوری پنهانکاری و ساخت بمب افکن برخوردار می باشد و به نظر می رسد که همین امتیاز ، رقبا را به کنار رانده است .

این قرارداد دو بخشی که بر پایه ی بودجه ی پشنهادی نورثروپ و یک برآورد مستقل می باشد عملیات توسعه و تولید را که دو دهه به طول می انجامد تحت پوشش قرار می دهد . بخش 21.4 میلیاردی نخست برای مهندسی و توسعه تولید Emd بوده ، هزینه های تولید را با مشوق خایی به منظور جلوگیری از افزایش هزینه ، تحت پوشش قرار می دهد . با توجه به تعداد فروند خریداری شده تاکنون قیمت هر هواپیما در حدود 511 میلیون دلار تخمین زده می شود ، این در حالی است که هزینه ساخت هر B-2 1.5 میلیارد دلار می باشد .

انتظار می رود LRS-B در اواسط دهه 2020 وارد خدمت شود و با وجود آن که مشخصات آن در حد بسیار زیادی دارای طبقه بندی است . احتمال دارد تا بر پایه ی هواپیماهای هنوز سری و بی سرنشین نظارتی RQ-180 باشد. این هواپیما بر پایه الزامات برنامه ، قادر به انجام ماموریت هایی شامل بمباران راهبردی ، نظارت ، شناسایی ، جاسوسی و تهاجم الکترونیک خواهد بود . ضمن این که می تواند تسلیحات هسته ای را نیز حمل نماید ، اما طبق معاهدات نظارت تسلیحاتی ، تحقق این امر تا آغاز بازنشستگی بمب افکن های هسته ای قدیمی تر انجام نخواهد شد .

به گفته (ویلیام لاپلنت) سرپرست خرید نیروی هوایی آمریکا LRS-B از درس های گرفته شده از اهداف هواپیماهای جنگی پیشین استفاده خواهد کرد و شامل فناوری هایی است که پیش تر در حال توسعه بوده و حتی عملیاتی هستند اما ماهیت دقیق آن ها طبقه بندی شده است.این بمب افکن از مواد پیشرفته و پنهانکاری بیشتری بهره خواهد برد . همچنین این هواپیماها برای امکان انجام ارتقاها بدون تغییرات بزرگ و آزمایش از معماری باز استفاده خواهد کرد که به پایین نگه داشتن هزینه های توسعه و نگهداری کمک خواهد نمود .

بوئینگ که تا پایان این دهه ، با بسته شدن خط تولید F/A18 Super Hornet و EA-18G (گراولر) روبرو است . با نگهداری ظرفیت تولید هواپیماهای رزمی خود آن هم بدون دریافت سفارشات دیگری برای سوپر هورنت و نیز احتمالات انعقاد قرارداد برای توسعه و تولید یک جنگنده آموزشی نسل بعدی دست و پنجه نرم خواهد کرد .

 البته نام شرکت سازنده پیشرانه این بمب افکن هنوز فاش نشده است . در اصل قرار بود تا در بهار سال گذشته قراردادی به شرکت سازنده اعطاء شود اما این کار بدون ارائه هیچ توضیحی چندین ماه به تعویق افتاد .