در جریان جنگ دوم جهانی، برای اولین بار دوربین‌های دید در شب توسط آلمانی‌ها برای نصب بر روی سلاح‌های انفرادی توسعه پیدا کردند. اولین استفاده جدی و گسترده از این فناوری در هر حال در جنگ ویتنام رخ داد. در طول این جنگ طولانی نیروهای آمریکایی از دوربین‌های دید در شب اولیه مثل سری “Starlight” استفاده می‌کردند.

اما دید در شب تنها چالش موجود در این بخش نبود. در بسیاری از موارد نیروهای درگیر در طول روز نیز به دلایل مختلف توان تشخیص دادن دشمن را نداشتند. شرایطی مثل پوشیده شدن منطقه نبرد با دود، استتار دشمن، شرایط بد جوی و یا بسیاری دیگر از علل باعث می شود که چه در روز و چه در شب حتی با داشتن دوربین‌های دید در شب هم نتوان دشمن را شناسایی کرد.

در دوربین‌های حرارتی، همانگونه که از اسم آنها مشخص است، آنچه که در دوربین به آن حساسیت وجود دارد بحث حرارت اجسام است. برای مثال سرباز دشمن که در زیر یک پوشش گیاهی خود را استتار کرده و به هیچ عنوان توسط چشم غیر‌مسلح یا دوربین‌های عادی قابل رویت نیست، اما به دلیل تفاوت دمای بدنش و دمای محیط در این دوربین‌ها مشخص می‌شود.

نصب دوربین حرارتی بخش اول ارتقاء به حساب می‌آید و کمک می‌کند تا نیروهای نزاجا در تمامی شرایط آب هوایی و هم در شب و روز بتوانند با اهداف مختلف درگیر شوند؛ موضوع مهمی که تا پیش از این نمونه از این دوربین بر روی دراگانوف‌های نزاجا، رسما دیده نشده بود.

دراگانوف‌های ایرانی مجهز به ریل نصب سامانه‌های اپتیک

بایستی به این نکته نیز توجه کرد که در شرایط فعلی سوریه بحث جنگ‌های نامنظم و استفاده از تک‌تیراندازها در اولویت قرار داشته و تک تیراندازی که از سلاح‌های بهتر استفاده کند دست برتر را در نبرد خواهد داشت.

اگرچه نیروهای مسلح کشورمان در خلال دفاع مقدس و نبرد ۸ ساله با ارتشی که از شرق و غرب حمایت می شد، تجربیات و دانش فراوانی کسب کردند اما ارائه مشاوره به یگان‌های ارتش سوریه و حضور در مناطقی که دشمن تکفیری – صهیونیستی با جدیدترین سلاح‌های ساخت کمپانی‌های غربی درصدد تجاوز به مناطق مختلف سوریه و عراق است، توانسته است کوله‌بار تجربه و تخصص کارشناسان دفاعی کشورمان را سنگین‌تر از گذشته کند که بخشی از آن را می‌توان در بهینه‌سازی و ارتقاء سلاح‌های سبک یگان‌های تکاوری سپاه و ارتش مشاهده کرد.